Op driejarige leeftijd was Renald samen met zijn broer Jhon geadopteerd vanuit Haïti. Maar Renald stootte de liefde die zijn adoptiemoeder wilde geven af. Hij kwam uiteindelijk in jeugddorp De Glind terecht. Een eigen wereld, waarin hij opbloeide en zijn voetbaltalent tot uiting kon komen. Ajax en Vitesse scoutten hem, hij koos voor de Arnhemse club.

“Iedere vrijdagavond poetste ik mijn voetbalschoenen en zette ze netjes neer op een oude krant. Mijn kamer in het jeugddorp waar ik woonde, was opgeruimd. Rituelen, om mijn hoofd zo vrij mogelijk te maken, zodat ik me kon focussen op de voetbalwedstrijd.” Renald droomde van voetballen in het grote Vitesse. Hij groeide in de jeugdopleiding op met latere internationals als Stijn Schaars. Zij haalden het wel. Renald niet. Niet omdat hij niet goed genoeg was. Integendeel. Maar zijn talent werd in de knop gebroken. “Terwijl voetbal juist mijn redding leek, mijn toekomst.”

Hij werd echter seksueel misbruikt door zijn elftalleider, die, nadat het bekend werd, van het toneel verdween. Renald bond zijn kicksen weer onder. Maar er was iets veranderd. Voetbal was niet meer veilig en dat werkte in de jaren daarna door op zijn gemoed. “Ik had regelmatig donkere periodes. Mijn adoptiemoeder keek goed naar mij en hoe ik me voelde, mijn vader was gek van voetbal en wilde dat ik doorging. Maar mijn plezier had een knauw gekregen.”

Op zijn achttiende stopte hij alsnog, met het eerste elftal binnen handbereik. Twintig jaar na het misbruik doorbrak hij het stilzwijgen. Renald voelde zich pas gesterkt om zijn geheim met de wereld te delen, toen een grootschalig seksueel misbruikschandaal aan het licht kwam in het Britse voetbal. Zijn openbaring, vier jaar terug in De Volkskrant en RTL Late Night, bracht nationale verbijstering en discussie op gang en het leidde het onderzoek van de Commissie De Vries in.

Met zijn ontboezeming maakte hij de weg vrij voor andere beschadigde sporters, die uit de anonimiteit durfden te treden. Maar nog láng niet iedereen. Met de oprichting van zijn stichting De Stilte Verbroken begon hij een maatschappelijke kruistocht. “Het geeft me voldoening wat ik heb bereikt, maar ik besef me ook dat er mensen zijn die voor minder voor de trein zijn gesprongen of een strop om de hals doen. Daarom wil ik mijn verhaal ook die positieve draai geven. Het is hartverscheurend wat me is overkomen en mijn toekomst als voetballer werd me afgenomen. Door mijn verhaal en meerdere verhalen van andere sporters, hopen we anderen dit leed in de toekomst te besparen.”